Entropi

Kaybolmak istediğim anlardan birini yaşıyorum. Şimdi yok olmak isterdim. İsterdim yeniden başlamak ya da yarım kalanları tamamlamak.

Böyle istemek yanlış tabi, şükürsüzlük belirtisidir bu. Ama derdim aslında bu değil. Derdim yaşarken yaptıklarını, harcarken bütün zamanı neden sonra anlamsız bir hal alır onu bilmek, onu anlamak isterim.

Ben isterim anlamakta, anlarmıyım onu bilmem.

Şimdi içim buruk ve yanıyo. Tam hayretbirşey’lik bir durumdayım. Ama Allahtan içimde ki umut, ümit ya da her neyse sönmedi sönmezde. Bendeki bu inanç varya odur beni yaşatan yücelten var eden.

Budur benim derdim yaşama gayem, amacım, hedefim. Ya da her neyimse. Ama var birşey, bir güç, bir olgu, bir anlam.

Var da anlatmak için mi? var, yaşamak için mi? onu bilmek
gerek.

Bu sefer bunalım takıldık. Anlık duygular bunlar, gelip geçici.

Bak mesela yukarda kaldı duygular, şimdi eser yok. Geçti içimin acısı. Kendim bile şaşırdım. Ne kadar çabuk geçti.

Böyledir zaman denen kavram. Öylesine hızlı öylesine vurdum duymaz ki insan bir mücadele etmesin. Hemen önüne çıkar engeller sanki aşılmak için var gibi davranırlar. Böyledir bendeki zaman, durmadan akıp gider ve hep koşturur peşindem.

Şimdilik bu kadar yeter. Nasıl olsa ben bendekileri anlatmak için yaşıyorum. Varsın buda böyle olsun. Bitsin başlamamış gibi.

Sonlandırmaktır hedefim, sanki başı olmamış gibi. Eksiktir cümleler sanki tamamlanıcakmış gibi, tükenmez bir kalem gibi davranır zaman, sanki hiç bitmiycekmiş gibi.

Bundan sonra ne olur bilmem ama herhalde ben geriye bakmadan yaşarım, unutmak için geçmişi.

Kıssadan hisse mi? dersin, uzundan hisse mi? bunu ben bilmem ama ne söylersen söyle benden bu kadar!!!

Hayret Birşey